De eerste verkiezingen voor het Europees Parlement beleefden we in 1979. Het prille Almere had toen al lokale verkiezingen achter de rug: voor de Adviescommissie. Die op haar beurt de Adviesraad… inderdaad advies gaf. Dat was in 1977.
Het waren echte verkiezingen, die grondig georganiseerd werden, al had de Adviescommissie nauwelijks een officiële status. Een jaar later waren in Haven – want meer was er nog niet – verkiezingen voor de Adviesraad en de PvdA stond op de lijst.
Peter de Jonge zat al direct midden in de lokale politiek. Hij was 26 jaar, lijsttrekker en dankzij het succes ook lid van het dagelijks bestuur. Moeiteloos sprak de jonge afdeling de trouwe achterban aan, meest Amsterdamse werkenden met een niet zo hoog inkomen.
Toch ontwikkelde de PvdA in Almere al vroeg een traditie van vrolijke campagnes. Die waren nogal overzichtelijk, want in die eerste jaren kon je met vierduizend folders de hele bevolking bereiken. En de aanhang was fanatiek in de scherpe tegenstelling van de Tweede Kamer waar het Den Uyl was of anders niets. In Almere waren de verhoudingen met andere partijen veel minder slecht. Er werd nogal wat overlegd en afgestemd en dat verliep vriendschappelijk.
In die prettig sfeer ontstonden de meest creatieve acties om aandacht op de PvdA te vestigen. Martin Wiegertjes koestert de herinneringen, waarvan het tastbare bewijs inmiddels in het Stadsarchief berust. Hij was er al vroeg bij, werkte alle ludieke ingevingen uit en benutte de duizenden testafdrukken van de apparatuur op zijn werk voor de goede zaak. “Dan zaten we een avond bij Joop Kuys met drie flessen wijn en na afloop hadden we drie steengoede acties bedacht.”
“Wat merk je hier nu nog van de Europese verkiezingen”
Er was bijvoorbeeld een pseudo gasrekening van de Gamof, een parodie op gasleverancier Gamog. Je zag direct dat die nep was, maar free publicity leverde zo’n dolle brievenbusactie altijd wel op. En daar was het mede om te doen.
De kranten van destijds – en dat waren er in Almere nogal wat – schreven graag over de verrassende acties. Met een foto van de tulpen in het talud van de A6 die als de letters PVDA tot bloei kwamen. En met flessen wijn met op het etiket de karikaturen van raadsleden.
En terwijl andere partijen aandacht probeerden te trekken met de gebruikelijke sprekers en folders, kwam de PvdA met een politiek kwartetspel dat huis-aan-huis werd verspreid – dat kon nog met dertigduizend inwoners. Komisch was ook de verspreiding van wc-papier in een envelop met de tekst: ‘Een laatste boodschap’. Op het wc-papier – volgens een krant van b-kwaliteit – stond de retegoeie oproep: ‘Spoel uw stem niet door’.
En een andere keer vonden Almeerders daags voor de verkiezingen een ‘energiepakket’ in de bus. Er zat een kaarsje in dat verwees naar de perikelen rond de plaatselijke energierekeningen.
Bij de jongste verkiezingen verdedigde PvdA-Almere de zetels in de Tweede Kamer met een flyeractie vanuit de bekende tent op de Grote Markt. Of zoals campagneleider Ruud de Jonge zei: “Als je beperkte resources wil inzetten, moet je optimaliseren in het aantal touches dat je kunt genereren.”
“Wat merk je hier nu nog van de Europese verkiezingen,” verzucht Martin met enig nostalgisch verlangen.
