Nieuw onderzoek kwam wel erg bekend voor. Amsterdam voerde de pas in 1989 in. Het was een trucje om iets aan inkomenspolitiek te doen – wat het rijk niet van gemeenten verwacht. Behalve een financieel voordeel, is de pas ook een sleutel om de deur achter je in het slot te doen en eropuit te gaan. En laat eenzaamheid nu juist een euvel zijn waarmee veel Almeerders kampen.

Er gaat nog een ander argument op voor de pas: hij verbetert de relatie tussen burgers en overheid.

Maar, een stadspas, dat idee hebben we in Almere al eerder gehoord. Nota bene ons eigen Roodschrift-archief maakt melding van een initiatief uit 1990 en tien jaar later werd het plan weer van stal gehaald. Maar ook in het jaar 2000 lukte het niet, meldde dit blad. De gemeente stuurde ook toen (weer) een onderzoeksbureau op pad om te kijken hoe het systeem elders werkte. Nou, dat werkte prima. Overal. En vooral Amsterdam was een lichtend voorbeeld, zeker toen nog alle 65-plussers de kaart ook kregen.

Daarmee viel het risico van een stigma weg: wie een stadspas op zak had, was niet per se arm. Je zou Almeerders met een hoger inkomen een pas kunnen laten kopen, werd al eens geopperd. Er was ook al eens een gouden kans bij die van Amsterdam aan te sluiten, wat Almeerders een schat aan voordelen bood.

Vierentwintig jaar geleden besloot de gemeenteraad de Almeerse minima een eenmalig bedrag uit te keren. En in 2020 verdween het plan ook weer eens van tafel. Het college vreesde financiële risico’s en corona werkte ook al niet mee.

Pijnlijk werd het gemis in Floriadejaar 2022. Toen kwamen Amsterdamse Stadspashouders gratis de tentoonstelling op. Almeerse minima zochten tevergeefs zo’n meevallertje.