Onder de Leden: Mardjan Seighali
Voor deze rubriek stelt Roodschrift steeds drie vragen aan een lid van PvdA Almere. Deze keer aan oud-raadslid Mardjan Seighali. Ze is directeur van de Stichting voor Vluchteling-Studenten, UAF. Mardjan publiceerde een boek over haar achtergrond als vluchteling uit Iran.
Jij was al jong raadslid voor de PvdA. Hoe denk jij dat we jongeren kunnen interesseren voor lokale politiek?
Mardjan: “Ik voelde zelf twintig jaar geleden de behoefte iets terug te doen uit dankbaarheid dat ik hier in vrijheid kan leven. Er was ook een concrete aanleiding. Destijds werkte ik in Almere bij Jeugdzorg en zag elke dag met welke crises en problemen jongeren te maken hebben. Vaak door armoede. Dat wilde ik niet alleen op microniveau aanpakken maar ook door beleid te veranderen. Ik onderzocht welke idealen daarbij pasten en bood de PvdA aan in Almere iets te doen.”
“Voor jongeren moet het duidelijk zijn dat ze echt invloed hebben op de leefbaarheid van hun stad. Zij worstelen met grote zorgen in de wereld. Ze hebben een ruim perspectief en denken dan niet snel aan wat ze plaatselijk kunnen betekenen. Maar mondiale problemen manifesteren zich ook hier en die kun je lokaal aanpakken.”
Volg je de situatie in je vaderland Iran nog?
“Zeker, intensief. Ik ben er geboren en herken veel. De situatie is nog steeds verdrietig en het wordt erger. De repressie verhevigt en tegelijk leggen mensen zich daar steeds minder bij neer. Toenemend geweld is daarvan het gevolg. Wat mij niet zint is dat vanuit het westen onvoldoende gebeurt. Zelf spreek ik me bij elke gelegenheid uit. Ik heb een podium en de media weten me te vinden. Bang om me uit te spreken ben ik niet.”
“Het kan nog lang duren, daar ben ik realistisch over, toch hoop ik nog steeds dat ik Iran nog eens kan bezoeken als daar vrijheid bestaat. Hoop sterft als laatste.”
Wat is voor jou het allerbelangrijkste dat de PvdA moet doen?
“Als ik echt maar één ding moet kiezen, zijn het er twee: ongelijkheid en armoede bestrijden. Wij kunnen in een welvarend land als dit niet leven met zoveel armoede en sociale ongelijkheid.”
terug