Basisinkomen? Het bestaat al lang!
Langzaam werd het duidelijk: een leven met werk zat er niet meer in. Na de periode waarin ik van de WW gebruik kon maken ging ik over naar de IOAW (Uitkering oudere werklozen).
Verplichtingen
Bij een bestaan als werkloze horen (blijkbaar) allerlei verplichtingen. Als je je uitkering wilt behouden of niet gekort wilt worden dan moet je je aan de spelregels houden. Ook als je, zoals ik, ondertussen 62 jaar bent en op zich vrede hebt met de situatie.
De overgang van het UWV (een omgeving met tenmiste nog enige strudtuur) naar het Sociaal Domein was verrassend. De benadering was meer ad hoc een echte vaste lijn was er niet in te herkennen. Waar ik in het begin nog elke 3 maanden een gesprek had met mijn werkcoach werd het na een jaar anders, de uitnodigingen stopten en zo'n anderhalf jaar hoorde ik niets meer.
Drie jaar geleden lag er, uit het niets, echter weer een uitnodiging voor een gesprek op de mat.
Niet stil gezeten
Niets doen ligt niet in mijn aard. Ik was al actief als vrijwilliger bij de plaatselijke sportclub (HAVAS), ging op dinsdagochtend met andere ouderen badmintonnen bij De Schoor. Maar vooral werd ik actief in de Kruidenwijk bij de ontwikkeling van het Koggepark en bij buurtparticipatie.
Door de vele contacten met de gemeente wisten zij mij ook te vinden als het om andere ideeën ging en ze een sparringpartner uit de samenleving zochten. Zo heb ik mogen brainstormen over een diversiteit aan onderwerpen zoals de Floriade, Growing Green Cities, Tiny Forests, Tiny Houses en Skills Garden.
Ook de plaatselijke Openbare Basisschool Digitalis wist mij te vinden als er handjes nodig waren voor buitenschoolse activiteiten.
Dit alles had tot gevolg dat het gesprek met het Sociaal Domein van korte duur was en dat ik werd vrijgesteld van sollicitatie verplichtingen. De kans op werk was immers gering en de inzet voor de buurt eigenlijk niet te vervangen.
Al was het een papieren besluit, het gaf rust en een bevrijdend gevoel.
Van IOAW naar basisinkomen
Niet langer was ik afhankelijk van mijn inzet om werk te vinden en dus was de IOAW-uitkering in feite niets anders dan een soort basisinkomen. In mijn geval voldoende om, tot aan mijn pensioendatum over 8 maanden, een normaal bestaan te leiden.
De winst zit hem in het feit dat mijn inzet voor de buurt en de maatschappij niet zal ophouden. Het geeft een grote mate van voldoening.
Conclusie
Er zou veel bespaard kunnen worden als ouderen niet de volledige bureaucratische molen moeten doorlopen. Bepaal bij begin werkloosheid de arbeidskansen en handel daar vervolgens naar. De invoering van een basisinkomen (eventueel vanaf een bepaalde leeftijd) zou ook soelaas bieden.
Het versimpelen van het proces geeft mensen ook de geestelijke vrijheid om zich op een andere manier dienstbaar te maken.
Disclaimer
Dit stukje is tot stand gekomen vanuit mijn perspectief. Alle lijntjes kwamen gunstig bij elkaar. Het geeft geen oordeel over het invoeren van een basisinkomen voor iedereen, al kan ik mij goed voorstellen dat bij krapte op de arbeidsmarkt dit een betere optie zou zijn dan het huidige stelsel. Het zal in menig opzicht rust kunnen brengen.
terug