De krabbenmand en de hondenpoepdossiers
Jij hebt altijd een mening en ook een grote mond, waarom doe je er niets mee? Wanneer ga jij eens iets in de politiek doen? Het wordt mij regelmatig gevraagd en ik heb er eigenlijk nooit een fatsoenlijk antwoord op.
Sinds drie jaar ben ik lid van de Partij van de Arbeid en ik laat mij regelmatig op bijeenkomsten zien. Af en toe heb ik geholpen bij de verkiezingscampagne en ben bekend met een groot aantal lokale leden. Ik voel mij betrokken bij de partij, met name bij de lokale afdeling. Almere is sinds dertig jaar mijn thuisbasis en ik voel een sterke drang om op te komen voor haar inwoners.
Afgezien van de betrokkenheid bij mijn woonwijk, het opstarten van een petitie tegen bepaalde verkeersaanpassingen in de straat en het plaatsen van een AED op ons woonhuis is het bereik van mijn daadkracht niet erg groot. Regelmatig bedenk ik mij hoe ik zou kunnen bijdragen aan een nog nauwere verbinding tussen inwoners en Gemeente, tussen Almeerders en ambtenaren, tussen burgers en raadsleden. Het blijft bij denken. De eerste stap om het verschil te kunnen maken tussen denken en doen is mijzelf kandidaat stellen als lid van de gemeenteraad, maar daar zie ik toch echt wat beren op de weg. Een weg vol vooroordelen. Laat ik er eens een paar opnoemen.
Harde taal, vlugge praatjes
De Gemene Grijze Gemeenteraad. Het masculiene bolwerk van oudere mannen die hun best doen elkaar af te troeven tijdens debatten, de hoogste punten proberen te scoren met snelle interrupties en hun zeldzame vrouwelijke collega’s op te zadelen met de “hondenpoepdossiers”, want de echte belangrijke zaken zoals de begroting behandelen ze liever zelf.
Queen Bee
De Glibberige Genoegzame Gemeenteraad. De krabbenmand vol soortgenoten waarin een krab omhoog klimt en de andere krabben haar terug naar beneden trekken. Want laat ik eerlijk zijn, vrouwen onderling gunnen elkaar vrijwel nooit het beste. 15 van de huidige 45 raadsleden in Almere is vrouw. Een veel te klein aandeel. Zoals Els Borst al zei: “politiek is te belangrijk om alleen aan mannen over te laten”. Toch lijken deze 15 elkaar niet te steunen en aan te moedigen.
Tijd is kostbaar
De Gulzige Tijdslurpende Gemeenteraad. Dikke dossiers, tig moties en amendementen.…allemaal door te nemen naast mijn huidige werk. Dat gaat toch helemaal niet? Hoe doen al die raadsleden dat? Ik raak al overwerkt als ik er over nadenk.
Ik maak alles nu natuurlijk compleet belachelijk en overdrijf vreselijk. Dat doe ik omdat het heerlijke excuses zijn om mijn eigen onzekerheid te verdoezelen. Onzekerheid en “imposter syndrome” zijn mijn grootste beren op de weg. Ben ik wel intelligent genoeg, heb ik genoeg overtuigingskracht, heb ik in de raad nog steeds zo’n grote mond, kan ik echt iets betekenen voor Almeerders?
Het feit dat de masculiene macht overheerst en het ontbreken aan een solide pact van vrouwen werkelijkheid is in de politieke arena zijn natuurlijk geen valide argumenten om niet de gemeenteraad in te gaan. Juist hierom zou het goed zijn de trend te doorbreken, mijn onzekerheid te overwinnen en toch dat te doen waarmee ook ik het verschil kan maken.
Het handje vol vrouwen in de huidige raad bekijk ik met bewondering. Zij hebben wel de stap genomen om vooroordelen opzij te zetten en om aan verwachtingspatronen te ontkomen. Ik weet dat zij met dezelfde onzekerheden kampen en regelmatig twijfelen of ze het wel goed genoeg doen. Toch staan zij iedere week klaar om met verve hun dossier, hun standpunten te verdedigen. Ze worden gesteund door hun fractie en hun achterban maar ik weet dat zij meer krabben in de mand willen. Niet om elkaar naar beneden te trekken, maar om elkaar net dat duwtje te geven om samen uit de mand te kunnen klimmen!
Ik zal eens met ze gaan praten. Praten om te luisteren en te leren…en met bewondering naar ze te kijken.
terug