Sindsdien
Naar aanleiding van het verschijnen van haar boek "Tot op de dag" sprak ik met Mardjan Seighali. Het wordt een verhaal in twee delen. Het eerste deel een gaat over haar boek, in dit tweede deel gaat het over haar werk.
Ze is sinds 2013 directeur-bestuurder van Stichting UAF en werd onlangs voorzitter van het Humanistisch Verbond. Ook is zij lid van de Raad van Advies van het college voor de Rechten van de Mens.
Leven in Nederland
Als vluchtelingen kwamen Mardjan en haar kinderen in het AZC in Venray (Blitterswijck) terecht nagenoeg direct kocht ze een woordenboek en begon zichzelf Nederlands te leren. Ze was vastbesloten zich verder te ontwikkelen, ook al had ze geen idee hoe ze dat aan moest pakken. Vanuit Blitterswijck is zij met haar gezin in een ROA-woning in Brummen geplaatst. Toen ze eenmaal haar verblijfsvergunning had gekregen mocht ze zich in Almere vestigen. Daar woont ze sinds 1992.
Van 2002 tot 2010 zat ze voor de PvdA in de gemeenteraad van Almere. In 2019 ontving zij de Comeniusprijs, de jury noemde de geboren Iraanse een 'enthousiast inspirator in de samenleving die mensen weet te verbinden en ondersteunen zodat ze hun eigen grenzen in de samenleving kunnen verleggen'.
In haar dankwoord bij de uitreiking van de Comeniuprijs 2019 zei ze ondermeer: "Een land waar je kunt zeggen wat je denkt, kunt kiezen wat je wil doen, kunt gaan en staan waar je wil. Het land waarvoor ik streed, kreeg ik uiteindelijk toch. Het was alleen een ander
land." en ook "Gelukkig vond ik een uitweg in het labyrint van mijn wereld. Ik vond Nederland. Dat bleek een ideaal startpunt om het paradijs van mijn hart te vinden.".
Nog niet klaar
In het gesprek ging het niet alleen over het verleden. Mardjan is nog niet klaar, dit citaat uit haar dankwoord: "Ik hoop deze democratische waarden nog lang te mogen doorgeven aan de jonge mensen om mij heen… maar ik nodig u allen uit om uzelf, uw omgeving, jonge mensen om u heen te laten zien hoe belangrijk het is om óók de zachte waarden in te zetten. Door aandacht en respect te tonen voor elkaar." geeft daar blijk van.
Vluchtelingen
Het is een utopie om te verwachten dat er ooit geen vluchtelingen meer zullen zijn. Natuurlijk moeten we, met elkaar, alles wat mogelijk is doen om er voor te zorgen dat mensen niet hoeven te vluchten. Maar zolang economische belangen de boventoon voeren valt het niet mee om effectieve druk op andere landen uit te oefenen en wordt mensen, die van binnenuit proberen om het systeem te veranderen, vaak op een gewelddadige manier duidelijk gemaakt dat men daar niet van gediend is. Niemand vlucht voor zijn plezier, je bent immers het liefst in je eigen land.
Uit menselijkheid moeten wij (en niet alleen de aangrenzende landen) voorkomen dat ze ten prooi vallen aan mensensmokkelaars en zullen wij hen een helpende hand moeten bieden. Daarbij gaat het er om dat iedereen recht heeft op een menswaardig bestaan en dat daarbij hoort dat men een perspectief heeft. En opvang zoals in Moria is dat niet. De omstandigheden zijn daar verschrikkelijk mensonterend en er is geen uitzicht op een perspectief. Het is als zitten in een wachtkamer zonder dat je weet wat er verder gaat gebeuren.
Nieuwe inburgeringswet
Alles is beter dan de huidige wet, maar het zal volledig afhangen van hoe het door de Gemeenten wordt opgepakt. Als nog steeds de budgettaire ruimte leidend blijft dan verandert er weinig. De mogelijkheden tot scholing worden verruimd maar dat vraagt wel om maatwerk en om regionale samenwerking. Meer opleidingsmogelijkheden verkleinen de kans op arbeidsverdringing doordat statushouders niet alleen of vooral de lagere functies invullen maar werk kunnen doen dat bij hen past. Daarmee snijdt het mes aan twee kanten, de statushouder heeft een beter perspectief en de samenleving heeft baat bij hun talent.
Ook hier geldt: goedkoop is duurkoop. Als je alleen naar de kosten en niet naar de kwaliteit kijkt dan gaat het vaak niet goed.
Tweedeling
Er is in Nederland sprake van een tweedeling in de maatschappij. Die tweedeling loopt langs twee lijnen, de lijn van de vluchtelingen en de lijn van de armoede. Voor beide groepen ontbreekt vaak het perspectief op een ontwikkeling die bij hen past. Als maatschappij moeten we daar iets mee, dat vraagt een brede aanpak. Solidariteit is van groot belang, niet waar je wieg heeft gestaan moet bepalen welke mogelijkheden je krijgt. We moeten er voor zorgen dat geen kind meer zonder ontbijt naar school hoeft te gaan. Ook de kinderopvangaffaire laat zien dat er iets moet veranderen. Hopenlijk hebben wij van deze pandemie geleerd hebben dat er niets belangrijker is dan om er te zijn voor je medemens.
Ambities
Mardjan zou wel burgermeester willen worden, een rol als burgermoeder (een rol als verbinder) vindt zij goed bij haar passen. Afhankelijk van de portefeuille is het wellicht ook een optie om wethouder te worden. Ik wil graag van betekenis voor de maatschappij zijn. In mijn huidige functie (de Stichting UAF ondersteunt hoogopgeleide vluchtelingen bij het realiseren van een passende maatschappelijke positie, daarmee wordt hen perspectief geboden ook voor het geval ze uiteindelijk terugkeren naar hun geboorteland) ben ik dat denk ik ook. Maar het is denk ik niet mijn eindstation. Omdat ze heel erg van het samenwerken is vraagt zij zich af of een poltieke functie wel bij haar past. Zij is niet zo van het plannen, maar heeft altijd haar hart kunnen volgen. Maar niets is uitgesloten. Van belang is dat ik mijzelf kan zijn.
Haar boodschap aan politici: "Vergeet nooit waarom je de politiek in bent gegaan, houdt de drive die je hebt om er een betere wereld van te maken, niet je ego maar de inhoud is van belang".
terug